سرکوب احساس

روز خوب رو میشه کنار یکی گذروند که پیشنهاد جای همیشگی و تکراری مد نظرش نباشه.

و مهم تر از همه پایه هر خوراکی و دیوونه بازی ایه باشه.

اهل صحبت از هرچیزی باشه.

روز خوب رو میشه کنار سمانه گذروند قدم به قدم تو جاده سلامت ناژون .

22دی96

سرکوب احساس...

وقتی تو یه مسیری قدم برمیدارید که پر از استرس و تنش هست.

و بعد از مدتی تموم میشه سعی کنید ترس هاتون رو جا بزارید.

یه راهی برای فراموشیش پیدا کنید.

وگرنه به مرور زمان همچنان سد راهتون میشه و اذیتتون میکنه.

نمیدونم شاید در خوش بینانه ترین حالت ممکن این باشه که خوابتون رو بهم بریزه.

خلاصه سعی کنید نزارید این استرس و سختی ها تو وجودتون بمونه و یه روز که میخواید لذت ببرید چنان مانع روز خوشتون بشه و بهم بریزید که کل روز بشینید تو اتاق و به دیوار روبروتون زل بزنید.

سرکوب احساس...

هر قدمی که بر میداشتم و دورتر میشدم به این فکر میکردم چندماه دیگه یعنی  بازم این مسیر رو میرم و میام؟ یعنی میتونم اونقدر خوبی هاش گوشه ذهنم باشه و بهش سر بزنم؟اصلا کاری به هیچکسی ندارم من این مدتم خیلی سعی کردم پیشش باشم.اصلا نمیتونم ازش دور باشم. هرکسی به اندازه شعورش ادمای خوب رو کنار خودش نگه میداره. عمیق تر شدم و فکر کردم سرم داره خیلی خلوت میشه دغدغه هام داره کم میشه یه کسایی رو باید بشون سر بزنم ک این چندسال واسه وجود مشغه های زیادی ندیدمشون. و فکر کردم ممکنه توهم فراموش کنم..اما تو چیزی فراتر از استاد و خواهر و دوست هستی... قول دادم برم پیشش به خودم قول دادم... گفت بیشتر از اینکه به من و اینجا فکر کنی. به این فکر کن با کار پیدا کردن و درس خوندن و قبول شدن تو ارشد ثابت کنی حرفای من اونقدر اهمیت و تاثیر داشته تا تو هر روز قدم به قدم بری جلو.میفهمی ک چی میگم؟ و اونقدر حرفاش بهم قوت قلب داد مثل همیشه ک فهمیدم دیگه نباید تو هیچ شرایطی برم کنار و جا بزنم. فهمیدم باید فکرای  عبس رو دور  بریزم دور و خیلی خیلی  جدی تر از قبل ادامه بدم... سرکوب احساس...

از بار اولی که شاید حس دوست داشتن به کسی رو تجربه کردم شاید زمان خیلی زیادی بگذره کم سن و سال و بچه بودم اصلا دهنم بوی شیر میداد. اما هنوزم فراموش نکردم.اصلا به  قول معروف نمیشه فراموش کرد کم کم این چیزا فقط کم رنگ میشه توی زندگی.مشکلات عدیده ای میاد توی زندگیت که یادت میره و یهو اتفاقی یه روز یاد اون خاطرات میفتی. یادمه بعد از اون زمان هیچ وقت نتونستم از کسی خوشم بیاد نتونستم اگه کسی دوستم داشت قبولش کنم بیاد توی خلوتم... احساسات کسایی که دورم بودن به تمسخر میگرفتم و دید خوبی به هیچکس نداشتم.متنفر بودم متنفررر حالا که مینویسم یک سال و 16روز گذشته بازم خیلی زمان برد بعد یه شناخت طولانی پارسال توی این محدوده زمانی فهمیدم کجا گیر کردم... فهمیدم انگار کسی که مدت هاست روبرومه چقدر میتونه دوست داشتنی باشه. و این روزا دارم توی گوشه ی دنج خودم تحلیل میرم روزایی که نمیدونم ازشون چی میخوام،نمیتونم تمرکز کنم نمیتونم خوب باشم.. روزایی که بی هدف قدم میزنم و دوستشون ندارم... روزایی که فکر میکنم دارم تاوان تمسخر گرفتن احساسات کسایی که توی این مدت طولانی بهم نزدیک شدن و دستشون انداختم رو پس میدم... و حلالا باز منم و متنفررررر تر از همیشه...حالا که دارم به خودم میفهمونم که این از اون نبایدهاییه که قرار هم نیست بشه... تنهاییمو باید با اشتیاق بغل کنم و به خودم هدیه کنم.باید یاد بگیرم این منم که قرار سرکوب احساس...

انگیزه همون چیزیه که دیگه ندارمش که نمیتونم داشته باشمش... دفتر برنامه ریزی روزانه ی امسالمو نگاه میکنم حتی تو بدترین شرایط با حالت روحی بد وقتی که اشک هام روی برگه های دفتر ریخته بهترین برنامه رو ریختم...اما به کدومش درست عمل کردم... نصفه نیمه..یک هزارم خواسته هامو انجام دادم... اگه حداقل به نصفش هم عمل کرده بودم الان حالم خوب بود...چون سرم گرم چیزای بیشتری بود... زودتر باید خودمو از این پوچی چندماهه نجات بدم... من این نبودم و نباید باشم...دلم برای سرخوشی ها و اکتیو بودن هام تنگ شده... دلم برای هدیه دادن خنده و کوچیکترین کمک به بقیه تنگ شده... دلم برای درس خوندن های زیادم و ورزش کردن و نقاشی کردن تنگ شده.. این من نیستم...نباید باشم...هنوز زود واسه کناره گیری از زندگی کردن... سرکوب احساس...